ارزش روابط در شاگردی!
نقش معلم این است که به شکل گرفتن زندگی شاگردش طبق کتاب‌مقدس و به قدرت روح‌القدس یاری رساند تا شاگرد او بتواند از شخصِ مسیح به عنوان الگو پیروی کند. کتاب امثال می‌گوید «آهن آهن را تیز می‌کند، مرد، مرد را» (امثال ۱۷:۲۷).
الگوی غایی برای معلم و شاگرد، رابطه بین خداوند عیسی مسیح و شاگردش است. طبق این نمونه، فرمانرانیِ معلم یا رهبر، نشان از تسلط او بر امور نیست، بلکه باید خود را همچون الگویی برای دیگران عرضه دارد و در زندگی آنها سرمایه‌گذاری کند.
خادم دنیوی به دنبال نتیجه است، حینی که خادم روحانی به دنبال سرمایه‌گذاری حقیقی در زندگی دیگران است. رهبر بر شانه‌های دیگران می‌ایستد، ولی خادمی معلم می‌خواهد به خداوند عیسی مسیح خدمت کند و برای خدمتْ فداکاری کند.
پولس با این گفتهٔ خود نمونه‌ای عالی در اختیار ما قرار می‌دهد: «امّا همچون مادری شیرده که از کودکان خود نگهداری می‌کند، با شما به نرمی رفتار کردیم. شدت علاقۀ ما به شما چنان بود که شادمانه حاضر بودیم نه تنها انجیل خدا را به شما برسانیم، بلکه از جان خود نیز در راه شما بگذریم، چندان که ما را عزیز گشته بودید.» (اول تسالونیکیان ۷:۲-۸)
چگونه می‌توانیم در روند شاگردسازی رشد کنیم؟
۱. اعتماد ایجاد کنید.
۲. فضایی برای اشتباه کردن قائل شوید.
۳. ویژگی‌های شخصیتی را بشناسید.
۴. مهارتهای شنیداری را بسط دهید.
۵. توصیه کنید، دستور ندهید.
۶. به شاگردان کمک کنید تا خود تصمیم بگیرند.
۷. با شاگردان نقصهای خود را در میان بگذارید.
۸. با محبت، نه انتقاد، با اشتباهات برخورد کنید.
پرسش:
چه نقصهای را می‌توانید با شاگردانتان در میان بگذارید؟